داغ عشقم چاره جوییها کبابم می کند

سوختن منت گذار از ماهتابم می کند

در محیط دشمن من انفعال ناکسی است

زان سرکو بهر راندن شرم آبم می کند

کاش بر بنیاد موهومی نمی کردم نظر

فهم خود بیش از خرابیها خرابم می کند

در عقوبت خانهٔ ننگ دویی افتادهٔم

ما و تو چندان که می بالد عذابم می کند

گرد شبنم پیشتاز صبح ایجاد من است

خنده ، گل ناکرده ، سامان گلابم می کند

نقطهٔ موهومم اما عمرها شد ذره وار

عشق از دیوان خورشید انتخابم می کند

مخمل و دیبای جاهم گر نباشدگو مباش

بوریای فقر هم تدبیر خوابم می کند

پوست بر تن انتظار مغز معنی می کشم

آخر این جلدی که می بینی کتابم می کند

شکر پیری تا کجا کوبم که این قد دوتا

صفر اعداد خیال او حسابم می کند

سایهٔ افسرده ام لیک التفات نیستی

آفتابم می کند گر بی نقابم می کند

من نمی دانم که ام در بارگاه کبریا

حلقهٔ بیرون دربیدل خطابم می کند